lekarz domowy

- Mamaaaaaaa - ryknęło dziecię głosem nie znoszącym sprzeciwu i zarzuciło mnie torbą pełną pustych opakowań po lekarstwach. - Będziesz panią w aptece. Bo lalka jest chora. Ale najpierw będziesz panią doktor.

- Młodaaaa - odchrypiałam głosem nie znoszącym sprzeciwu - to ja tu ledwo dycham i potrzebuję lekarza i apteki. Wykaż się.

I to był błąd. Dziecię podchwyciło temat i w mgnieniu oka chora lala wylądowała w wózku, a młoda-lekarz zjawiła się przy mnie z zabawkowymi słuchawkami.

- Oj, źle to wygląda. Jest pani chora. 

Osłuchała mi czoło (?!), zajrzała do ucha i oka, kazała kaszleć do upadłego.

- Chwila - wybiegła do pokoju po kartkę i długopis. - tu ma pani receptę. I nagroda za dzielność - przykleiła mi naklejkę na stopę. - Do widzenia.

I wyszła.

Wróciła po chwili, młoda-aptekarz.

- Oj, długa ta recepta - rzekła z przekąsem rozkładając pudełka po lekach na stole. - Potrzebuje pani witaminy C, maści do smarowania i kropelek na głowę. I jeszcze ochydny syrop.

Młoda-aptekarz perfekcyjnie wybrała z zestawu pudełek te właściwe (poważnie, dokładnie te, co trzeba na bóle głowy, kaszel i gorączkę).

- Płaci pani sto pięć osiemdziesiąt.

Reszty nie wydała...

I wyszła.

Wróciła po chwili jako matka.

- Tu masz, łykaj - podała mi kubek pełen leków na niby. Potem wtarła maść na niby, nakleiła plaster na czoło... Usiadła na chwilę i zaczęła śpiewać kołysankę.

Nagle wstała.

- No, teraz jesteś zdrowa. To mamaaaaa, będziesz lekarzem?